Crohn, ziekte vanHoe gaat het verder?

Met een bloedonderzoek wordt onderzocht of er sprake is van bloedarmoede, van een ontsteking of een slechte voedingstoestand. Heeft jouw bloed een te laag eiwitgehalte dan kan dit een aanwijzing zijn voor de ziekte van Crohn. Om meer zekerheid te krijgen is verder onderzoek noodzakelijk.

De ontlasting wordt onderzocht om te kijken of jouw klachten te maken hebben met een infectie met bacteriën, wormen of parasieten. De ontlasting kan ook worden onderzocht op de aanwezigheid van het eiwit calprotectine. Indien dit eiwit verhoogd aanwezig is in de ontlasting, kan dit soms duiden op een chronische darmontsteking.

In de meeste gevallen wordt de diagnose ziekte van Crohn vervolgens gesteld door middel van een kijkonderzoek (endoscopie). Bij een endoscopie van de darm wordt de binnenkant van de darm bekeken met behulp van een endoscoop. De endoscoop is een dunne, flexibele slang die via de anus in de darm wordt geschoven. Aan het uiteinde van de slang zit een lampje en een camera. De camerabeelden van de darm worden weergegeven op een beeldscherm. Deze beelden kunnen worden bewaard. Hierdoor kan de arts de beelden na het onderzoek nog eens rustig te bekijken. Tijdens een endoscopie kan een stukje weefsel uit de wand van de darm worden weggenomen. Dit heet een biopsie. Bij een biopsie schuift de arts door de holle buis van de endoscoop een instrument naar binnen. Dit instrument haalt een stukje weefsel (biopt) uit de darmwand. Dit weefsel wordt daarna onder de microscoop onderzocht. De arts kan kiezen uit twee verschillende soorten endoscopieën. Welke keuze hij maakt hangt af van het deel van de darm dat hij wil onderzoeken:

• Sigmoïdoscopie
  Bij een sigmoïdoscopie worden de endeldarm en het daarboven gelegen bochtige deel van de dikke darm (het sigmoïd) onderzocht.
• Coloscopie
  Bij een coloscopie worden de endeldarm en de hele dikke darm onderzocht

Een echografie wordt uitgevoerd om te zien of er een ontsteking is buiten de darm. Ook is te zien of de darmwand verdikt is. Een echografie maakt gebruik van geluidsgolven. Tijdens het onderzoek lig je op een onderzoekstafel. Je huid wordt voor dit onderzoek ingesmeerd met een gel die geluidsgolven goed geleidt. De arts beweegt het echoapparaat over de huid van je buik. Het echoapparaat is een instrument dat geluidsgolven uitzendt en de teruggekaatste geluidsgolven opvangt. De teruggekaatste geluidsgolven worden weergegeven op een beeldscherm. Meestal kun je tijdens het onderzoek zelf meekijken op het beeldscherm. Een echografie is een eenvoudig onderzoek dat geen pijn doet.

Met behulp van een CT-scan is te zien of er fistels of abcessen in de buik aanwezig zijn. Een CT-scan is een onderzoek waarbij gebruik gemaakt wordt van röntgenstralen. Vóór de scan moet je contrastvloeistof drinken. Tijdens het onderzoek wordt je langzaam door een kokervormige scanner bewogen. De scanner maak een serie foto’s van je buikorganen. Ook van de dikke darm kan een gedetailleerde CT-scan gemaakt worden. Dit heet een CT-colonografie.

Met behulp van een MRI-scan kan de dunne darm onderzocht worden. Dit wordt een MRE genoemd. Vooraf aan dit onderzoek moet je contrastvloeistof drinken. Ook wordt de MRI-scan gebruikt om fistels bij de endeldarm en anus goed in beeld te brengen. Er wordt dan een MRI gemaakt van het bekken. Bij een MRI-scan wordt gebruik gemaakt van een sterk magnetisch veld. Er worden geen röntgenstralen gebruikt. Het onderzoek verloopt verder op een vergelijkbare manier als de CT-scan.

Mesalazine-preparaten: remmen de ontstekingen in uw darm en kunnen soms nieuwe opvlammingen voorkomen. Voorbeelden hiervan zijn:  Mesalazine ( Pentasa®, Salofalk®, Asacol®, Mezavant ®) en  Sulfasalazine Salazopyrine®.

Corticosteroïden: worden als korte kuur (enkele maanden) voorgeschreven bij hevige acute aanvallen. Ze remmen de ontstekingen in de darm, maar hebben vaak ook forse  bijwerkingen (met name op de lange termijn) Voorbeelden hiervan zijn:

• Prednisolon (Prednison); remt en onderdrukt de ontstekingen in de darmen.
• Budesonide (o.a Entocort®, Budenofalk®, Cortiment®); afgeleid van prednison. De bijwerkingen zijn aanzienlijk minder.

Immunosuppressiva: remmen uw afweersysteem, waardoor er minder ontstekingsreacties ontstaan. Deze medicatie wordt vaak voorgeschreven om de ziekte op lange termijn te onderdrukken. Voorbeelden zijn:

• Azathioprine (Imuran®), 6-mercaptopurine (Puri-Nethol®) en 6-thioguanine (Lanvis®)
• Methotrexaat (Ledertrexate®)
• Ciclosporine (Neoral® en Sandimmune®)

Biologische geneesmiddelen (biologicals: speciale groep van afweer-onderdrukkende medicijnen die het stofje TNF remmen dat een belangrijke rol speelt bij het ontstaan van ontstekingen. Voorbeelden hiervan zijn:

• Infliximab (Remicade®/ Inflectra®/ Remsima®); meestal voorgeschreven als andere medicijnen niet of onvoldoende helpen. Toediening van dit medicijn gebeurt alleen per infuus en in het ziekenhuis.
• Adalimumab (Humira®); meestal voorgeschreven als andere medicijnen niet of onvoldoende helpen. Toediening van dit medicijn gebeurt per injectie en kun je gewoon zelf thuis doen.

Wanneer mensen onvoldoende reageren op anti-TNF of dit niet kunnen verdragen, wordt het biologische geneesmiddel Anti-integrine toegepast; dit werkt meer lokaal in de darm en wordt toegediend per infuus in het ziekenhuis. Een voorbeeld hiervan is Vedolizumab (Entyvio®).

Soms schrijft de arts nog andere medicijnen voor bij klachten als gevolg van de ziekte, zoals:

• antibiotica (bijvoorbeeld bij fistels/abcessen of bij bacteriële overgroei)
• middelen tegen diarree
• vitaminepreparaten
• medicijnen om botontkalking tegen te gaan
• pijnstillers
• diarreeremmers

Bekend zijn de TNF-blokkers die inmiddels al wat langer gebruikt worden. Dit is een therapie waarbij eiwitten of van eiwit afgeleide producten worden gebruikt om TNF weg te vangen. TNF is een belangrijke stof in het aanjagen van ontstekingen en het wegvangen daarvan leidt daarom vaak tot het dempen van de ontsteking. Een ander nieuw biologisch medicijn blokkeert de toestroom van ontstekingscellen (witte bloedcellen) naar de darm.

Dit doet het door zich te binden aan een specifiek stofje van deze witte bloedcel. Hierdoor wordt de ontsteking selectief in de darmwand geremd. Ook worden er ‘nagemaakte’ versies van de biologische medicijnen gebruikt die er heel sterk op lijken, de zogenaamde ‘biosimilars’. Zij hebben een vergelijkbare werkzaamheid als de biologische medicijnen en ongeveer dezelfde eigenschappen.

Het onderzoek naar nieuwe medicijnen is in volle gang en zal de komende jaren enkele nieuwe medicijnen opleveren die bij ernstige gevallen van de ziekte van Crohn kunnen helpen.

Bij aantasting van de dunne darm door de ziekte van Crohn is het soms noodzakelijk om een deel van de dunne darm operatief te verwijderen. Als er nog maar 50 tot 100 centimeter van de oorspronkelijke 5 meter dunne darm over is, heet dat een ‘short bowel syndroom’ of een korte darm syndroom of darmfalen.